#Somoslabase

A tempada de Montrove Azul chegou ao seu fin e foi unha montaña rusa de emocións. Con un equipo completamente novo, composto por xogadores que nunca antes fixeran deporte e algúns que, aínda que si fixeran deporte, nunca xogaran ao baloncesto, o equipo experimentou un proceso de aprendizaxe moi interesante.

Máis aló dos resultados, houbo un crecemento individual e colectivo que non se pode medir en números. Os adestramentos foron a chave para o desenvolvemento do equipo, onde se falou moito sobre o compromiso e o esforzo.

«Educar no valor do compromiso implica axudar a que os nosos fillos vaian desenrolando cada vez mais a súa autonomía, a súa responsabilidade, a súa perseverancia, de maneira que poidan ir tomando as súas propias decisions, se comprometan coa elección tomada e se fagan cargo das consecuencias das súas conductas, superando os obstáculos que vanse formando e disfrutando de chegar ás metas que se propoñen».

Ensinarlles a esforzarse, na medida do posible, deixarlles facer as cousas por si mesmos, que se enfronten ás dificultades, así aprenderán que debemos traballar e esforzarnos para conseguir o que queremos.

Os nenos deben entender que o deporte non só é diversión, senón tamén unha responsabilidade. Cada un deles debía de comprometerse co equipo e ser consciente de que a súa participación é esencial para o éxito colectivo.

O esforzo sempre é o motor do equipo. Os adestramentos deben ser intensos e esixentes, pero cada xogador debeu superar os seus propios os obstáculos para dar o mellor de si. Aprenderon que a perseveranza e o traballo duro son a chave para alcanzar os seus obxectivos, e ese é o único camiño.

En resumo, a tempada de Montrove Azul foi unha experiencia enriquecedora para todos os xogadores e pais. O equipo demostrou que con compromiso e esforzo se pode chegar lonxe, e que os resultados non son o máis importante. Agora, queda seguir traballando duro para o próximo ano e continuar crecendo como equipo. Como dixo Vince Lombardi: «O éxito non é unha cousa que se logra da noite para o día… é un hábito».

No tocante o derradeiro encontro, non puidemos contar con 3 xogadores por motivos personais, polo que tivemos que botar mán das xogadoras do premini Femenino.

O encontro foi contra Arteixo, un equipo moi duro, con intensidade e que nos sorpendeu en todos os aspectos. Nós pola nosa parte, voltamos aos erros de sempre, falta de intensidade, compañerismo, moitas individualidades, lentitude nas accións, non corremos, erros de canastas sinxelas, e erros que non damos correxido nos adestramentos por falta de concentración. Como decía Arsenio Iglesias ( Dios lo tenga en su Gloria!!): » Mucho que decir y poco que contar», » Que duda cabe».

Terceira victoria do ano para Montrove Alevín Azul. Desta parte foi contra C.D. Los Rosales EPB12.

Destacar que foi un dos mellores encontros que tivemos a ocasion de ver por parte dos Alevíns Azul, onde todos os xogadores aportaron para sacar o encontro adiante e con notable difernza no marcador.

A diferenza estivo en todas as partes do xogo, onde por fin chegamos a correr por diante do balón, xogamos con moitos pases, acertados a maioria, e non abusamos do bote, vaia, que xogamos coma un equipo. Resultado dos bos adestramentos que estivemos a facer nos derradeiros días.

Ainda así, sempre existe un pero, ainda que melloramos en defensa, tivemos momentos de desaxustes defensivos onde non soupemos a quen defendiamos e permitimos moitas canastas e tiros fáciles, que por sorte a maioría non tiveron éxito, fruto do deshacerto rival. Se entrase a mitade, outro galo cantaría, e estaríamos a falar de outro tipo de resultado.

Xa queda só un encontro, un que de seguro disfrutaremos todos, xa que a mellora é notable, e o ánimo está polo ceo, con gañas de rematar a tempada con bó sabor de boca.

Duro esta semana de adestramentos. Centrados e ser conscientes de que o bó traballo e o esforzo ten a súa recompensa.

Un gran logro xeralmente nace dun gran sacrificio, e nunca é resultado do egoísmo. (Napoleón Hill)

A cancha foi un campo de batalla e os xogadores preparábanse para loitar como verdadeiros soldados. O equipo Xiria Carballo viña preparado coas súas armas máis letais e a súa táctica máis férrea, mentres que o equipo Alevín Azul estaba en clara desvantaxe, loitando con baixas e sen as tropas máis valiosas.

Dende o principio do encontro, Xiria Carballo saíu con artillería pesada, derribando ao equipo contrario cos seus impresionantes ataques. A pesar de que Alevín Azul intentou defenderse con todas as súas forzas, a superioridade física do rival e o cansazo e o calor do campo de batalla pasoulles factura e vironse obrigados a retroceder.

O encontro foi de máis a menos, como unha película de guerra épica, pero sen a heroica vitoria ao final. Os de Alevín Azul, aínda loitando con moito coraxe, vironse superados pola superioridade do seu inimigo e sucumbiron ante a abrumadora presión.

Faltaban xogadores importantes no campo de batalla, aqueles que podían ter marcado a diferenza na loita, e iso notouse no resultado final. Alevín Azul rendeuse ante a evidente superioridade de Xiria Carballo, pero non sen antes loitar con dignidade.

Aínda que o resultado non foi o esperado, o partido deixou unha gran lección: ás veces, a batalla pérdese, pero iso non significa que a guerra estea perdida. Alevín Azul pode volver a erguerse e loitar na próxima batalla, coas súas mellores tropas e unha estratexia máis sólida.

Así que, aínda que o partido foi duro e o xogo espeso, os xogadores de Alevín Azul non deben perder a esperanza. Como nas películas de guerra, a vitoria pode estar ao alcance da man, só necesitan seguir loitando con valor e determinación.

¡Boas xentes! Hoxe estou aquí para falarvos do derradeiro encontro de baloncesto do equipo Alevín Azul, e deixádeme dicir que foi unha auténtica montaña rusa de emocións. Con baixas significativas, nos presentamos ao encontro contra Franciscanos Mini con 2 xogadores Premini, «The Sisto´s Brothers«

O encontro comezou moi forte, con ambos equipos loitando polo control do balón e tentando marcar algún punto. O equipo Alevín Azul estaba máis nervioso que un pulpo nun garaxe e xogabamos todos, comos se fósemos sardiñas e lata,e sen actitude, errando tiros fáciles e xogando desorganizados completamente, polo que os primeiros cuartos foron tan emocionantes como ver unha parella de caracoles facendo unha carreira, froito de isto os parciais foron moi igualados, con un 4-3 e un 0-9 que deixaron a todos os espectadores na beira do asento. Non estabamos a xogar ben, eramos como unha hamburguesa sen Ketchup nin queixo…

Pero despois dun tempo, o equipo Alevín Azul comezou a gañar tracción, certo é que o xogo desplegado non era bonito, pero sí efectivo onde roubabamos balóns e dominando a cancha, conseguimos puntos, un tras outro. Uns bos parciais a favor deixaron claro que os nosos chavales estaban decididos a levar a vitoria para casa.

E mentres o partido avanzaba, o entusiasmo do respetable foi aumentando. Cada canastra era recibida con aplausos e gritos de alento, e as habilidades de cada xogador eran reconocidas con cada nova xogada.

Aínda así, o derradeiro cuarto foi moi emocionante, que deixou a vitoria en suspense ata o derradeiro segundo. Pero finalmente, grazas á habilidade e determinación do equipo Alevín Azul, conseguiron gañar o partido.

Este é o segundo encontro que gañan este ano, despois de trece partidos xogados. Pero non hai tempo para descansar aínda, xa que quedan tres partidos máis por xogar antes do final da temporada.

En calquera caso, non hai dúbida de que este foi un encontro emocionante e memorable para todos os implicados, e que deixou claro que o equipo Alevín Azul ten o que é preciso para triunfar na cancha.

¡Ata a próxima!

Xogaron por parte de Montrove: Emilio Martín, Pazos, Diego J, Brais, Iván, Iago, Julián, Nico, Diego Sisto e Lucía Sisto

Esta fin de semana, tocoulle ao Alevín Azul ter o Derby das Mariñas, desta ocasión, foron ambolos conxuntos B de cada clube. Golfiños As Mariñas e Montrove quenes ianse disputar a contenda.

Pola nosa parte, chegamos cunha ristra de baixas para o encontro, ben por asuntos particulares, coma por enfermidades por parte dos xogadores, e tivemos que tirar do conxunto Benxamín.

Foron parte da partida, Teo(Debutante), Tomás (un mais do equipo xa), Diego Sisto( outro que se deixa caer con asiduidade, e sempre dispoñible), e Omar (facía tempo que non viña, pero sempre agradecidos)

O encontro comezou con dominio noso, unha boa defensa, e un bó ataque facían que por primeira vez tivesemos unha diferencia ampla, que por desgraza non soupemos manter ate o final do cuarto, pero ainda así gañamos o cuarto metendo 8 puntos.

Xa na 2ª entrada, os que sairon, non estiveron acertados en defensa, e sufrimos moito tanto en ataque coma na defensa, e facendo que o rival ampliase a diferencia con nós despois de poñerse por diante.

No 3º cuarto, foi un toma e daca por parte dos dous conxuntos, onde as defensas parecían ausentes, e o nivel anotador sería maior se non fose por que son rapaces e erraron unha ducía de canastas eles sós.

Xa na volta do descanso, recuperamos esa defensa birria sen rebotes e con desaxustes defensivos sumados a que no ataque non eramos verticais, e costounos dios e un mundo dar pases entre nós.

Xa nos dous cuartos finais chegamos a gañar a lo menos 1, mellorando a defensa un pouco e sobre todo no ataque mais acertado, pero a diferencia non se puido reducir o suficiente para ter opcións de levar a vitoria.

Contentos así e todo, xa que con un conxunto mermado por ausencias, demos a cara e competimos, e incluso tivemos opcións e sensacións de que puido chegar a primeira vitoria.